"Zagubiona autostrada"
reż, David Lynch
USA 1997, 135 minut
„Nigdy nie miałem kamery w twoim domu...”
„…tak sądzisz?”
David Lynch zaprasza na przejażdżkę autostradą, która nie prowadzi donikąd — ale i nie pozwala zawrócić. Tu czas nie płynie liniowo, tożsamości się rozszczepiają, a rzeczywistość traci stabilność jak stare taśmy VHS. Coś się dzieje. Albo już się wydarzyło. A może dopiero się wydarzy?
Saksofonista Fred Madison odbiera tajemnicze kasety VHS, na których ktoś filmuje jego dom od środka. Jego żona, piękna i chłodna Renee, wydaje się skrywać coś więcej niż tylko sekrety. Potem wszystko się zmienia. I znowu. I jeszcze raz. W świecie Lyncha jedno „ja” może ustąpić miejsca innemu — bez ostrzeżenia, bez logicznego ciągu przyczynowo-skutkowego.
To film jak zły sen o winie, zazdrości, przemocach (tych wypartych i tych najprawdziwszych), w którym przemiana wewnętrzna dosłownie staje się przemianą fizyczną. Groza rodzi się tu nie z potworów, lecz z pytania: czy naprawdę wiesz, kim jesteś?
„Zagubiona autostrada” to mroczna układanka, neo-noirowy koszmar, hipnotyczna opowieść o rozpadzie jaźni. Dźwięk Angeli Badalamentiego, pojawienie się Mężczyzny z Kamienną Twarzą i pulsujące tempo tej podróży sprawiają, że nawet po napisach końcowych nie masz pewności, czy na pewno już wysiadłeś.
Afisha